De eerste kleine stap is de grootste sprong - deel 1

Ik heb veel leuke en boeiende dingen mogen doen in mijn professioneel leven. Maar als ik terugblik dan besef ik… het kriebelde al zo lang. Als architect zat ik gevangen in een slopend bouwproces, als opleidingshoofd op de hogeschool navigeerde ik in een log en gelaagd systeem. Ik was op zoek naar iets dat ik zelf vast kon nemen van begin tot eind. Een positief pluk-de-dag-project.

Wist ik meteen: ‘Ik word granolabakker!’?  Nee, daar zijn jaren over gegaan. Ik wist wel dat ik ‘iets’ anders wou. Liefst met mijn handen. Dat hoofd zat al vol genoeg.  Jaren gingen er de meest uiteenlopende scenario’s door mijn hoofd van meubelmaker tot het openen van een boekenwinkel met ontbijtbar. En al die tijd bakte ik piekerend granola.

Ik koos geen richting door de verlammende keuzestress én de gedachte dat ik jarenlange studie en ervaring zomaar zou laten varen. Om maar even te zeggen: ook de grootste angsthaas slaagt erin om stappen te zetten.

Er zijn drie belangrijke momenten die me een duw in de rug hebben gegeven:

• Ik heb voor mezelf aanvaard dat ik op mijn bek kan en mag gaan. Wat een ongelooflijke bevrijding is.

• Ik heb mijn perspectief en mijn stappen zo klein mogelijk gemaakt (daar kom ik later nog op terug).

• Mijn twee dochters zijn mijn spiegel: ‘Jij zegt altijd, als je een droom hebt moet je durven proberen. Het kan twee kanten uit: lukken of niet. En als het niet lukt heb je veel geleerd.’ Ik ben enorm van het principe dat je toont wie je bent in je daden en niet in je woorden. Dus ja, als ik geloofwaardig wou zijn voor mijn dochters, dan moest ik het wel proberen.